Zasady ewidencji niskocennych środków trwałych

Zasady ewidencji niskocennych środków trwałych

W ewidencji niskocennych środków trwałych podstawowym problemem jest to, że nie istnieje formalna granica, od której trwałe składniki majątku należy kwalifikować do tej właśnie kategorii, dzięki czemu można je potem rozliczać w podejściu uproszczonym. Ze względu na brak odpowiednich zapisów w ustawie o rachunkowości, przyjmuje się kryterium z ustawy o podatku dochodowym. Na tej podstawie odpisy amortyzacyjne i umorzeniowe wykonywane są dla elementów majątku wartych mniej niż 3.500 złotych. W najprostszym ujęciu, środki trwałe można zdefiniować jako rzeczowe składniki majątku firmy, które nie są inwestycjami i których użytkowanie w firmie trwać będzie dłużej niż dwanaście miesięcy.

Należy rozumieć to tak, że w tym czasie dany składnik majątku powinien być sprawny i nadawać się do wykorzystania w normalnej działalności firmy. Przedsiębiorstwa wykorzystujące takie aktywa muszą prowadzić ich szczegółową ewidencję, z czym często jest jednak problem. Ewidencja składników niskocennych W ewidencji nabywanych elementów majątku bardzo często przyjmuje się zasadę, że jeśli wartość w momencie zakupu danej rzeczy wynosiła nie więcej niż 3.500 złotych, możliwe jest jej jednorazowe zamortyzowanie w momencie nabycia. Rozsądza się bowiem na podstawie przepisów o podatku dochodowym, że jest to za niska kwota, by rozliczać amortyzację normalnie. Otrzymujemy tylko jednorazowy koszt. To samo można uzyskać poprzez posługiwanie się kosztem zużytych materiałów, które dociążone są poprzez zakup niskocennych składników majątku. W skrócie: jeśli wartość składnika nie przekracza 3.500 złotych, jest to jednorazowy koszt. Wycena przy wprowadzaniu do ewidencji Problem z wyceną środków niskocennych istnieje w praktyce tylko w przypadku tych przedsiębiorstw, które mają obowiązek prowadzenia pełnej rachunkowości w swojej firmie. W ich wypadku dochodzi bowiem do sytuacji, w których składniki majątkowe istnieją i są wykorzystywane w działalności gospodarczej, ale ich wartość jest zerowa, co w oczywisty sposób nie ma związku z zaistniałą rzeczywistością. Firmy prowadzące uproszczone księgi nie mają tego problemu. Typy amortyzacji Zaksięgowanie środka niskocennego jako kosztu prowadzenia działalności jest zasadne dla celów określania kosztów uzyskania przychodu w danym czasie i na tej podstawie dokonuje się rozliczenia podatkowego. Ujęcie księgowe tego samego elementu to z kolei badanie wyników kosztów związanych z użytkowaniem środka trwałego w danym roku. W bilansie musi być wykazany jako źródło przychodu i jego wartość musi być zmniejszona. Wycofanie aktywów niskocennych z ewidencji Wpisanie elementu majątku niskocennego w koszty jest znacznie prostsze dla przedsiębiorstwa, przez co stosowanie podejścia uproszczonego w dużej skali bardzo często prowadzi do zaburzenia wartości środków trwałych wykazywanych w bilansie.

Koszty amortyzacji w rachunku wyników odbiegają od realnych zdarzeń gospodarczych. Problemem ponadto jest nadmierne obciążanie rachunku wyników poprzez pomniejszenie wartości aktywów trwałych. Jest to tym poważniejsze, im większa część zakupów kwalifikuje się jako aktywa niskocenne. Przedsiębiorcy oczywiście cenią sobie możliwość natychmiastowego rozliczania ze względu na korzyści podatkowe z tego płynące. Między innymi dlatego ta praktyka jest dopuszczalna, ale wymagane jest rozliczenie księgowe amortyzacji na zasadach uwzględniających jej następowanie przez dłuższy okres czasu.

Dodaj komentarz

Twój adres e-mail nie zostanie opublikowany. Wymagane pola są oznaczone *