Wydatki na transport

Wydawałoby się z pozoru banalna rzecz- zaewidencjonowanie kosztów transportu w książce podatkowej. Budzić jednak ona nie małe wątpliwości. Chociaż KPiR daje podatnikowi kilka kolumn do ewidencji zdarzeń gospodarczych, często przedsiębiorcy mają problem, gdzie zaksięgować wydatki poniesione z tytułu transportu. Dodatkowym zagadnieniem jest fakt iż wiele zależy od tego, czego dotyczy transport. Może on kwalifikować się w koszty związane z zakupem towaru handlowego, zakupem środka trwałego, a także transportem sprzedawanego towaru. Wiele jest zagadnień niejasnych, jak sobie z nimi poradzić?

Dwa warianty

Dla rozróżnienia odpowiedniej kategorii podatnik ma do wyboru dwie kolumny w KPiR. Jedną z nich jest ta z przypisanym numerem 13 służąca do wpisywania pozostałych wydatków. Następną możliwością jest kolumna oznaczona 11, w której należy zamieszczać koszty uboczne zakupu.

Z zasady wynika, że wydatki związane z transportem, są dla podatnika kosztem. Wyjątek stanowi prowadzenie działalności transportowej.

Kolumna 11 powinna zawierać ewidencję kosztów ubocznych związanych z zakupem towarów handlowych. Wydatki poniesione w transporcie zamówionych towarów handlowych, zostanie wykazany w tej właśnie kolumnie.

Jest to jedyna sytuacja, w której można wykazać kwotę transportu za zakup towaru handlowego.

W przypadku zakupienia przez podatnika środków trwałych, których dostarczenie wiązać się będzie z kosztami transportu, wówczas wydatek ten nie może zostać wykazany w kolumnie 11, ani też w kolumnie 13 – pozostałe wydatki.

Sumy wydane na zakup środków trwałych, jak również na np. przystosowanie ich do użytkowania w firmie jak i wszelkie opłaty z tym związane, podwyższają wartość początkową środka trwałego. Zostanie on zaliczony do kosztów, ale już poprzez odpisy amortyzacyjne. Zatem jest to sposób, w którym podatnik wykaże również koszty związane z transportem zakupionego środka trwałego.

Co zrobić w sytuacji, gdy przedsiębiorca ponosi koszty transportu związane ze sprzedażą towaru handlowego?

Ten rodzaj kosztu nie jest związany z zakupem towaru, tylko ze sprzedażą, więc nie można wykazać go w kolumnie 11. Podatnik jest zobowiązany wykazać zatem koszt dostarczenia sprzedawanego towaru do klienta w kolumnie 13.

Zawiłości, jakie rodzą się przy wypełnianiu druków wiązanych  z działaniem firmy mogą wydawać się kłopotliwe. Jednak wszystko zależy od odpowiedniego nastawienia. Spokojne, cierpliwe rozeznanie się w nurtującej nas kwestii rozjaśni mroczne tajemnice biurokracji.

Wiele czynności, z którymi mamy styczność po raz pierwszy wydaje się trudnych i niejasnych. Warto skupić swoją uwagę na dręczącej nas sprawie i odnaleźć rozwiązanie, tak abyśmy byli wzbogaceni o istotne informacje.

Artykuł Jak poprawnie wpisać koszty transportu w KPIR? pochodzi z serwisu Podatki, przepisy, biznes, marketing i finanse.

Umowa

Umowy terminowe bądź cywilnoprawne to najbardziej popularne akty prawne zawierające fakt pracy sezonowej.

Firma zatrudniająca część ubezpieczonych pracowników na podstawie umowy zlecenia nie ma obowiązku wnoszenia składek na ubezpieczenie społeczne i zdrowotne, co nie pozostaje bez znaczenia.

Zawarta umowa to dla pracodawcy i pracownika kwestia bezpieczeństwa oraz gwarancja otrzymania właściwie wykonanego dzieła bądź zlecenia, a w przypadku zleceniobiorcy gwarancja otrzymania należnego wynagrodzenia. Jest także potwierdzeniem, że praca jest legalna.

Jeżeli rozliczasz PIT, koniecznie powinieneś wiedzieć co można odliczyć od podatku – kliknij i sprawdź!

Niepełnoletni pracownik

Zatrudnienie osoby poniżej osiemnastego roku życia nakłada na pracodawcę dodatkowe kwestie, których musi dopilnować. Pierwszą z nich jest obowiązek ukończenia gimnazjum oraz posiadanie odpowiedniego zaświadczenia lekarskiego o możliwości podjęcia danej pracy.

Aby podpisać umowę dotyczącą podjęcia pracy osoba młodociana musi mieć wyrażoną zgodę na piśmie od prawnego opiekuna.  Istotnym elementem jest czas pracy. Nie może on przekraczać 7 godzin na dobę oraz 35 godzin w tygodniu – ważne jest tutaj, aby uzyskać oświadczenie od pracownika, mówiące o tym, że nie jest zatrudniony w innym miejscu. Niepełnoletni nie może również wykonywać ciężkich prac, jedynie zadania lekkie, które nie zagrażają życiu bądź zdrowiu pracownika.

Warunki zatrudnienia studenta

Wakacje to czas urlopów, a więc także i zastępstw w przedsiębiorstwach. Poszukiwane są wtedy osoby, które są wstanie pomóc reszcie zespołu w wykonywaniu obowiązków. Najczęściej są to studenci, zatrudniani na podstawie umowy o dzieło lub umowy zlecenia.

Opodatkowanie tych umów uzależnione jest m.in. od sumy wynagrodzenia. Pracodawca ma obowiązek do pobrania z wynagrodzenia zaliczki na podatek dochodowy. W związku z tym dochód pracownika zmniejsza się o koszty uzyskania przychodów, wynoszące 20% całości wynagrodzenia. Do tego dochodzą ewentualne składki na ubezpieczenie społeczne – często bywa jednak tak, że studenci ubezpieczeni są przez uczelnie. Takie rozwiązanie likwiduje powinność zgłoszenia takiego pracownika do ubezpieczenia społecznego ani zdrowotnego. Należy jednak pamiętać, że te zasady dotyczą tylko studentów, którzy nie ukończyli jeszcze 26 roku życia.

Wakacyjne zastępstwa i prace sezonowe są korzystne dla obu stron. Jest to okres bogaty w pracę, którą trzeba wykonać na bieżąco, a osób chętnych do podjęcia takiego zajęcia jest wtedy bardzo wiele. Dobry kontakt z tymczasowym pracownikiem może rozpocząć cykliczną współpracę, co zagwarantuje komfort nie tylko pracodawcy. Świadomość powrotu do letniej pracy i możliwość dodatkowego zarobku buduje zdrowe przywiązanie chętnego pracownika.

Artykuł Odprowadzenie podatku przy pracach sezonowych pochodzi z serwisu Podatki, przepisy, biznes, marketing i finanse.

Gdy mamy do czynienia z rozliczeniami VAT oraz ewidencją księgową wspomnianych operacji w państwowych i samorządowych jednostkach budżetowych, powinniśmy mieć świadomość tego, że mamy do czynienia z zagadnieniami dość skomplikowanymi. Do pewnego momentu nie mieliśmy do czynienia z jakimikolwiek próbami kwestionowania podmiotowości prawno-podatkowej tych jednostek, w roku 2013 doszło jednak do zmiany tej sytuacji.

Przyczyniła się do tego sentencja uchwały Naczelnego Sądu Administracyjnego, która stanowi, że gminne jednostki samorządowe nie mogą być postrzegane jako podatnicy VAT. Wspomniana uchwała NSA miała poważne konsekwencje, z listy podmiotów sektora finansów publicznych postrzeganych jako podatnicy VAT mogą bowiem ubyć gminne jednostki budżetowe. W tym miejscu wypada jednak podkreślić, że chwała ta nie zmienia statusu państwowych jednostek budżetowych, jednostek samorządu terytorialnego takich, jak gminy, powiaty oraz województwa oraz samorządowych zakładów budżetowych. Sytuacja powiatowych i wojewódzkich jednostek budżetowych nie jest jednak jasna. Co prawda uchwała z czerwca 2013 roku odnosi się wyłącznie do gminnych jednostek budżetowych i nie ma żadnej sugestii dotyczącej tego, że sama uchwała, jak i jej uzasadnienie odnoszą się też do powiatowych i wojewódzkich jednostek budżetowych. Wspomniane uzasadnienie zawiera zresztą ustosunkowanie się NSA do kwestii podmiotowości samorządowych zakładów budżetowych i uznał je za podatników VAT. NSA zwrócił również uwagę na to, że nie powinno się odnosić do państwowych jednostek budżetowych wprost tego stanowiska, które odnosi się do gminnych jednostek budżetowych, które działają w imieniu i na rachunek gminy jako publicznej osoby prawnej. Uchwała wymusiła też konkretne ruchy na urzędnikach Ministerstwa Finansów, którzy zadeklarowali, że do końca 2013 roku przedstawiona zostanie koncepcja rozliczania VAT w jednostkach budżetowych gmin. Działanie takie wydaje się niemożliwe do odroczenia, w innym wypadku bowiem można mówić o znaczącej uciążliwości skutków uchwały NSA. Szybko okazało się jednak, że termin przedstawienia koncepcji musiał zostać przesunięty w czasie. Przyczyniło się do tego pytanie prejudycjalne skierowane przez NSA do Trybunału Sprawiedliwości Unii Europejskiej. Oczekuje się, że ten ostatni rozstrzygnie, czy jednostka organizacyjna gminy może być uznana za podatnika VAT, jeśli wykonuje czynności o charakterze innym niż organy władzy publicznej, choć nie spełnia warunku samodzielności.

Resort zdecydował, że do czasu uzyskania odpowiedzi na wzmiankowane pytanie, organy podatkowe powstrzymają się od kwestionowania dotychczasowych praktyk i to zarówno w przypadku rozliczania jednostek budżetowych, jak i w odniesieniu do jednostek samorządu terytorialnego. Podkreśla się jednak, że zaistniała sytuacja cechuje się tymczasowością i przyjęte rozwiązania w żadnym wypadku nie mogą być uznawane za ostateczne. Zwraca się też uwagę na wagę sprawy i znaczenie, jakie ma szybkie rozstrzygnięcie związanych z nią niejasności oraz ryzyko, z jakim należy się liczyć zwlekając z realizacją tego postulatu.. 

Artykuł Problemy z rozliczeniem VAT i ewidencja księgowa w jednostkach budżetowych pochodzi z serwisu Podatki, przepisy, biznes, marketing i finanse.

Metamorfoza

Jeszcze niedawno nie wymagano od księgowych, ani umiejętnością zarządzania finansami, ani doradzania w zakresie decyzji związanych z finansami firmy. Osoby na tym stanowisku nie cieszyły się dużym prestiżem społecznym, stając się bohaterami stereotypu mówiącego o skrupulatnych nudziarzach.

Obecny zawód księgowego to nie lada wyzwanie. Poza byciem fachowcem zajmującym się rachunkowością, musi jeszcze umieć prowadzić ewidencję zdarzeń na podstawie dowodów księgowych czy prowadzić księgi rachunkowe.

Do jego zadań należy także sporządzanie sprawozdań finansowych i podatkowych, współpraca z audytorami, kontrolerami, urzędnikami z różnych instytucji państwowych (np. z Urzędem Skarbowym, izbami celnymi czy GUS).

Zajmowanie się sprawdzaniem rzeczywistego stanu aktywów i pasywów organizacji, przewidywanie wpływu decyzji zarządu na płynność finansową organizacji, czy wreszcie ustalanie wyniku finansowego także wpisują się na listę obowiązków księgowego. Dodatkowo musi dokonywać transakcji na koncie bankowym organizacji.

Rozwarstwienie

Całkiem sporo obowiązków do wykonania zapisało się na konto jednej osoby.  Ciężko byłoby być specjalistą od wszystkich tych zadań. Rozszerzenie zakresu odpowiedzialności księgowych spowodowało, iż w ramach tego zawodu pojawiła się potrzeba specjalizacji.

Wyróżniamy pięć typów tejże gałęzi:

– audyt wewnętrzny

– controlling

– rachunkowość

– rachunkowość i finanse

– doradztwo finansowe i podatkowe

Wzrost zapotrzebowania

O popycie na wykwalifikowanych księgowych świadczy olbrzymia liczba ofert pracy z dziedziny finansów, rachunkowości czy controllingu. Według oceny firm doradztwa personalnego, zarobki księgowych rosną w bardzo szybkim tempie. Podobnie jak w przypadku wielu innych branż, dotyczy to przede wszystkim największych aglomeracji, gdzie swoje siedziby ulokowały duże firmy. To właśnie one tworzą najbardziej atrakcyjne miejsca pracy dla księgowych, z najlepszymi zarobkami i perspektywami zawodowymi.

Warto jednak pamiętać, że tylko duże firmy z zasobnym kapitałem stać na dokształcanie swojej kadry.

Na rynku coraz częściej spotykane są usługi outsourcingowe-  wyspecjalizowana firma oferuje całościową obsługę księgową innym firmom. Jest to atrakcyjne miejsce pracy dla młodych osób, dopiero zaczynających swoją karierę. Rodzi to możliwość poznania zachodniej kultury pracy, współdziałanie z ludźmi z całego świata. Tego typu firmy oferują swoim pracownikom liczne szkolenia oraz możliwość pracy na najbardziej zaawansowanych programach wykorzystywanych w księgowości. Na rynku powstaje obecnie wiele biur księgowych, które oferują szeroki wahlarz usług. Warto postawić na takie biuro usług księgowych, które ma doświadczenie i dzięki temu nasza księgowość będzie prowadzona płynnie i zgodnie z prawem.

Różnorodność kwalifikacji buduje szeroki wachlarz zarobków. Wahają się one pomiędzy rzędem 5000 – 15000 złotych netto (główny księgowy w firmie), a 1500- 2000 zł netto (administracja).

Artykuł Współczesny księgowy pochodzi z serwisu Podatki, przepisy, biznes, marketing i finanse.

W ewidencji niskocennych środków trwałych podstawowym problemem jest to, że nie istnieje formalna granica, od której trwałe składniki majątku należy kwalifikować do tej właśnie kategorii, dzięki czemu można je potem rozliczać w podejściu uproszczonym. Ze względu na brak odpowiednich zapisów w ustawie o rachunkowości, przyjmuje się kryterium z ustawy o podatku dochodowym. Na tej podstawie odpisy amortyzacyjne i umorzeniowe wykonywane są dla elementów majątku wartych mniej niż 3.500 złotych. W najprostszym ujęciu, środki trwałe można zdefiniować jako rzeczowe składniki majątku firmy, które nie są inwestycjami i których użytkowanie w firmie trwać będzie dłużej niż dwanaście miesięcy.

Należy rozumieć to tak, że w tym czasie dany składnik majątku powinien być sprawny i nadawać się do wykorzystania w normalnej działalności firmy. Przedsiębiorstwa wykorzystujące takie aktywa muszą prowadzić ich szczegółową ewidencję, z czym często jest jednak problem. Ewidencja składników niskocennych W ewidencji nabywanych elementów majątku bardzo często przyjmuje się zasadę, że jeśli wartość w momencie zakupu danej rzeczy wynosiła nie więcej niż 3.500 złotych, możliwe jest jej jednorazowe zamortyzowanie w momencie nabycia. Rozsądza się bowiem na podstawie przepisów o podatku dochodowym, że jest to za niska kwota, by rozliczać amortyzację normalnie. Otrzymujemy tylko jednorazowy koszt. To samo można uzyskać poprzez posługiwanie się kosztem zużytych materiałów, które dociążone są poprzez zakup niskocennych składników majątku. W skrócie: jeśli wartość składnika nie przekracza 3.500 złotych, jest to jednorazowy koszt. Wycena przy wprowadzaniu do ewidencji Problem z wyceną środków niskocennych istnieje w praktyce tylko w przypadku tych przedsiębiorstw, które mają obowiązek prowadzenia pełnej rachunkowości w swojej firmie. W ich wypadku dochodzi bowiem do sytuacji, w których składniki majątkowe istnieją i są wykorzystywane w działalności gospodarczej, ale ich wartość jest zerowa, co w oczywisty sposób nie ma związku z zaistniałą rzeczywistością. Firmy prowadzące uproszczone księgi nie mają tego problemu. Typy amortyzacji Zaksięgowanie środka niskocennego jako kosztu prowadzenia działalności jest zasadne dla celów określania kosztów uzyskania przychodu w danym czasie i na tej podstawie dokonuje się rozliczenia podatkowego. Ujęcie księgowe tego samego elementu to z kolei badanie wyników kosztów związanych z użytkowaniem środka trwałego w danym roku. W bilansie musi być wykazany jako źródło przychodu i jego wartość musi być zmniejszona. Wycofanie aktywów niskocennych z ewidencji Wpisanie elementu majątku niskocennego w koszty jest znacznie prostsze dla przedsiębiorstwa, przez co stosowanie podejścia uproszczonego w dużej skali bardzo często prowadzi do zaburzenia wartości środków trwałych wykazywanych w bilansie.

Koszty amortyzacji w rachunku wyników odbiegają od realnych zdarzeń gospodarczych. Problemem ponadto jest nadmierne obciążanie rachunku wyników poprzez pomniejszenie wartości aktywów trwałych. Jest to tym poważniejsze, im większa część zakupów kwalifikuje się jako aktywa niskocenne. Przedsiębiorcy oczywiście cenią sobie możliwość natychmiastowego rozliczania ze względu na korzyści podatkowe z tego płynące. Między innymi dlatego ta praktyka jest dopuszczalna, ale wymagane jest rozliczenie księgowe amortyzacji na zasadach uwzględniających jej następowanie przez dłuższy okres czasu.

Artykuł Zasady ewidencji niskocennych środków trwałych pochodzi z serwisu Podatki, przepisy, biznes, marketing i finanse.